چکیده

آنچه که برای بسياری از معلمان و دست‌ اندرکاران آموزش و پرورش و خانواده‌ها مطرح است، اين که در امر يادگيری و پيشرفت تحصيلی دانش‌آموزان،عملکرد گروهی و همکاری(مشارکتی) ميان آنها مهم‌تراست يا رقابت انفرادی؟
در گذشته اعتقاد بر اين بود که کلاس درس بايد از آرامش و سکوت مطلق برخوردار باشد و نيز دانش‌آموزان را به رقابتی سخت و تنگاتنگ با يکديگر وا می‌داشتند. اما امروزه بسياری از مدارس در صدد استفاده از برنامه‌هايی هستند که دانش‌آموزان را به بيان عقيد و همکاری و مشارکت در يادگيری دعوت می‌کنند، در دهه‌های اخير يادگيری مشارکتی و همکاری و تعاون در گروه، موضوع بحث انگيزی در آموزش شده است و معلمان در حال تجربه کردن روش‌های يادگيری مشارکتی و گروهی هستند تا سطح آموزش را در کلاس‌های خود از لحاظ کمی و کيفی ارتقا دهند.در اين اقدام پژوهی تلاش کردم  چگونگی تقویت فعالیت های گروهی دانش آموزان پايه اول متوسطه مدرسه فاطمه الزهرا به درس علوم تجربی بپردازيم.

مقدمه

موضوع اصلی من(چگونه توانستم مشارکت دانش آموزلنم را در فعالیت های گروه علوم تجربی تقویت کنم)میباشد.يادگيری به روش همکاری گروهی بسيار موثرتر و مفيدتر از يادگيری به روش انفرادی و رقابت‌آميز است. يادگيری به روش همکاری گروهی، باعث می‌شود دانش‌آموزان بيشتر با هم مباحثه و مراوده داشته باشند و به تجزيه و تحليل و ارزشيابی ديدگاه های يکديگر بپردازند. به عبارت ديگردانش‌آموزان با اين روش به سطوح بالاتر يادگيری دست می‌يابند در حالی که وقتی کلاس به روش غيرگروهی پيش می‌رود، دانش‌آموزان بيشتر به يادگيری در سطوح پايين‌تر مانند فراگيری دانش می‌پردازند و فرصتی برای دستيابی و تجزيه و تحليل مطالب به دست نمی‌آورند. همکاری سازنده با ديگران در پيشرفت و موفقيت انسان موثر است و اگر دانش‌آموزان مهارت سازگاری با افراد را بياموزند، با تکرار و رشد اين مهارت در زندگی شخصی و اجتماعی خودشان به سازگاری دست می‌يابند. دانش‌آموزان اين مهارت را در سايه فعاليت‌های گروهی و براثر بروز و ظهور اختلاف سليقه‌ها و با هدايت معلم خويش به دست می‌آورند. رقابت دارای آثار نامطلوب روانی و اجتماعی فراوانی است و عواقب منفی آن بيش از نتايج مثبت آن است. لذا هدف پژوهشکر در اين اقدام پژوهی اين است که به چگونگی مشارکت دانش آموزان را در فعالیت های گروه علوم تجربی مدرسه فاطمه الزهرا درس علوم تجربی بپردازيم.