مقدمه:
آگاهي نوين از خطر درباره تجربه هاي ما و يا تصوير آماري خطر مرگ و مير، آسيب و صدمه نيست. بلكه درباره يك آينده غير مطمئن است. ترس و تشويش ناشي از تهديدهايي كه ما درباره آن مطمئن نيستيم و يا از آنها آگاهي نداريم چالش عظيمي براي مديريت خطر هستند حتي اگر امكان پيشامد چنين وقايعي بسيار كم باشد. مسئله وحشتناك اين است كه ما روش كنترل آنها را نمي دانيم و وسايل كنترل آنها را هم نداريم. حس قرباني شدن به ما دست مي دهد. بنابراين خطرها همچنان كه واقعي هستند بطريقي غير واقعي و نامفهوم اند. تفاوت اصلي با خطرهاي سنتي اين است كه اين خطرهاي نوين مستقل از مكاني مي باشند كه شما در انجا زندگي ويا كار مي كنيد. تشعشع راديواكتيو توسط باد منتشر مي شود، مواد سمي توسط رودخانه ها و اقيانوس هاي جاري منتشر مي شوند، ويروس هاي IT توسط شبكه هاي ارتباطي جهاني منتشر مي شود، بيماري هاي همه گير از طريق مسافرت افراد با هواپيماها منتشر مي شود، و نفرت و كينه توزي گروه هاي متعصب و تندروي مذهبي حملات تروريستي را در نيويورك و مادريد سبب مي شوند.
اين ارائه اهداف با مباحث اتاق كار در رابطه با مفاهيم خطر و عدم اطمينان و استراتژي هاي مديريتي و حكومتي مرتبط در حوزه هاي مختلف تهديدها و مخاطرات هم بخشي دارد.در رابطه با موضوعات خطر و آسيب پذيري مي توانيم گفته ارسطو را نقل كنيم: "امكان دارد چيز غير ممكن اتفاق بيفتد."در جداسازي و بررسي خطرهاي نوين فنوني، غير واضح، شيميايي، زيستي و وراثتي و خطرهاي سياسي و اجتماعي نظير در محدوده زمان و مكان و توضيح آنها توسط قوانين عليت كار مشكلي است. تعيين گناه و مجازات و جبران و ضمانت چنين خطرهايي نيز مشكل است كه به نقل از يوبك (1986) ترديدهاي ايجاد شده را ارائه مي دهد.