هدف : هدف این جلسه آشنایی با تیتراسیون اکسیداسیون-احیا می باشد .

ابزار و مواد لازم : نمونه ی شماره ی 3 حاوی آب اکسیژنه ، نمونه ی شماره ی 13 حاوی ، نمونه ی شماره ی 23 حاوی مس  و نمونه ی شماره ی 33 حاوی 0.5 گرم آهن ناخالص در اسید کلریدریک ، پی پت ، تعدادی بشر ، مجموعه ی بورت و پایه ، پیست . پرمنگنات ، سدیم بی کربنات ، محلول ید استاندارد ، پتاسیم یدید ، محلول سدیم تیو سولفات استاندارد ، محلول کلرید قلع ، محلول کلرید جیوه ، اسید سولفوریک ، اسید فسفریک ، پتاسیم دی کرومات استاندارد ، شناساگر دی فنیل آمین سولفونات باریم ، شناساگر چسب نشاسته و آب مقطر .

تئوری :

واكنش هاي اكسيداسيون-احيا :

اصطلاح اكسايش در اصل براي واكنش هاي تركيب مواد با اكسيژن به كار مي رفت و احياء به عنوان برداشتن اكسيژن از يك تركيب اكسيژن دار ، تعريف مي شد . معني اين واژه ها به تدريج وسيعتر شده اند . امروزه اكسايش و احياء بر اساس تغيير عدد اكسايش تعريف مي شوند .

اكسايش ، فرايندي است كه در آن عدد اكسايش يك اتم افزايش مي يابد و احياء ، فرايندي است كه در آن عدد اكسايش يك اتم كم مي شود . بر اين اساس ، در واكنش زير اكسايش و احياء صورت مي گيرد :

واكنش هاي اكسيد و احياء بر مبناي انتقال الكترون استوار بوده و واكنش شامل دو نيم واكنش اكسيد (مولد الكترون) و احياء (مصرف كننده ي الكترون) مي باشد .

در مقایسه با تيتراسيون اسيد و باز و تيتراسيون رسوبی که در آن ها واکنش تيتراسيون شامل جابجایی تعداد یون های مشخصی است ، در تيتراسيون اکسيداسيون و احياء ، واکنش همراه با انتقال الکترون ها صورت می گيرد . در یک چنين واکنشی ماده ی اکسيدکننده الکترون گرفته ، احياء می شود و ماده ی احياء کننده الکترون از دست داده ، اکسيد می گردد . این تبادل الکترونی منجر به تغيير ظرفيت یون ها و یا اتم های مربوطه می شود و در نتيجه ظرفيت اتم و یا یون اکسيد شده افزایش یافته و ظرفيت اتم و یا یون احياء شده کاهش می یابد .

قدرت مواد اکسيد کننده و احياء کننده متفاوت است . مواد اکسنده ی قوی تمایل زیادی به گرفتن الکترون دارند ، بنابراین قادرند الکترون های بسياری از مواد احياء کننده را جابجا  کنند و بالعکس مواد اکسيد کننده ی ضعيف تمایل کمتری به گرفتن الکترون دارند ، بنابراین آن ها فقط موادی که دارای خاصيت احياء کنندگی قوی هستند ( زود الکترون آزاد می کنند ) را اکسيد می کنند . بدیهی است می توان با در نظر داشتن پتانسيل اکسيداسيون و احياء جهت واکنش را پيش بينی نمود .