نه شهري، نه روستايي حاشيه نشين

كوچه هايي تنگ و باريك اما مملو از جمعيت، كودك، نوجوان، جوان، سالخورده، از پاافتاده، انبوه بچه هاي قدو نيم قد، تصوير زنگ تفريح مدرسه را به ذهن متبادر مي كند. اما نه» اين همه بچه در ميان اين گردوخاك بخشي از زندگي حاشيه نشيني است. به ساختمان ها نگاه مي كنم، هر كدام تركيبي متفاوت و اندازه اي دلخواه دارند. يكي چند متر از حريم كوچه را اشغال كرده، ديگري چند متر عقب نشيني كرده، آنهم با در و پنجره هايي كاملا غيراستاندارد و ناهمگون، حتي يك خانه وجود ندارد كه اصول معماري در ساخت و ساز آن رعايت شده باشد، بعضي ها بخشي از اتاق پذيرايي يا آشپزخانه را به مغازه اي كوچك تبديل كرده و بدون رعايت هرگونه تركيب و معيار مغازه هاي معمول، انواع و اقسام اجناس مختلف خوراكي و ميوه هاي جورواجور را در آن قرار داده و مي فروشند.

سرگذرها و كوچه ها هم مملو از جواناني است كه به دليل بيكاري و نبود امكانات رفاهي و تفريحي، به پرسه زدن مشغولند و با تيپ ها و قيافه هاي عجيب و غريب و اغلب با پك زدن به سيگار وقت مي گذرانند. مي توان در چهره آنها رؤياهايي دست نيافتني را نظاره كرد كه گويي هيچگاه به واقعيت نمي پيوندد. آنها با گذران عمري بي حاصل و بي نتيجه در كوچه و محله هايي كه در برزخ شهرنشيني و روستانشيني قرار گرفته اند، آينده اي مبهم را براي خود ترسيم مي كنند.

حاشيه نشيني قدمتي نزديك به يك قرن دارد و نماد فقر و محروميتي است كه از شكاف عميق طبقاتي، بيكاري دائم و فقر معيشتي حكايت مي كند و مي توان آنرا بسترساز ناهنجاري هاي مختلف در كلان شهرها به حساب آورد، چرا كه فقر فرهنگي، اقتصادي، كمبود خدمات و امكانات رفاهي و محروم ماندن از حداقل امكانات يك شهروند عادي در آن مناطق تبلوري عيني دارد.